ساختار معماری محله ای در بافتهای كویری ایران
انسان با بهره گیری از خرد اقلیمی و با درك صحیح از مكتب طبیعت، فضای معمارانه ای آفریده كه امروزه مورد تحسین و تمجید همگان قرار گرفته است. در این میان بررسی نظام و الگوی ساخت معماری محله ای كه خود حاصل همین درك است، از شاخص ههای اصلی شناخت بافتهای كویری است.
معماری كویر، معمای چهره به چهره است؛ از این
نگاه كلیه المانهایی كه دست به دست هم، محله و نهایتاً شهر را میسازند
اگرچه به لحاظ كالبد و ساختار دارای نظمی مستقل میباشند اما جملگی در ایجاد
تعادل پایدار محلی و شهری در تلاشند. دیوار یك خانه از یكسو حایل محیط
درون از بیرون است و به فضای داخلی محصوریت می بخشد و از سویی همین دیوار،
جداره محله است كه نهایتاً سیمای شهر را می سازد؛ لذا چگونگی رسیدن به یك
فضا همان اهمیتی را دارد كه بودن در فضا.
معماری محله ای
زاییده شعور بصری و درك عمیق انسان از محیطی است كه مهمترین درس آموز او
طبیعت است. آنچه به معماری محله ای نظام و سامان می دهد درك رفتاری و
نیازسنجی معمار از نیازهای منطقی انسانی است؛ بطوریكه توانسته به تمامی
خواسته های معنوی و مادی شهروندان، پاسخ مثبت دهد.
در این
مقوله سعی بر این است تا ضمن تبیین مفهوم محله در ساختار شهر، به ویژگیهای
معماری محل های نظیر محرمیت، نحوه استقرار، سلسله مراتب دسترسی، ویژگی های
بصری، تباین، انطباق با محیط، شعاع دسترسی و .. بعنوان بخشی از توسعه
پایدار شهری پرداخته شده و به نوعی روشهای ارتباط بصری سازگار و همگون میان
فضاها را بازنمایی نماییم.
دریافت متن کامل مقاله [ دریافت فایل ساختار معماری محله ای در بافتهای كویری ایران ]
به نقل از: http://www.armanshahr.org